1
همه غیر از مش باقر - که رفته است توی دستشویی و سیگار می کشد- در راهروی بیمارستان ند. آقای مرادی دست هایش را از پشت به هم قلاب کرده است و در عرض راهرو قدم می زند. دایی رحمان گوشه ای روی دو پایش نشسته و تشبیحش را در دست مشت کرده است. بقیه روی نیمکت های دو طرف راهرو نشسته اند. خاله کبری مرتب سرش را تکان می دهد و ذکر می گوید. دایی رضا خم شده است رو به جلو، سر بی مویش را پایین انداخته و به آن دست می کشد. خاله زینت، جواد را در آغوش گرفته، سرش را به دیوار تکیه داده و به روبرو نگاه می کند. جایی که خاله شوکت خیره شده است به صفحه ی تلویزیون. تلویزیون راهرو تصویر ننه را نشان می دهد که یک لوله در دهانش است و چشم هایش بسته است. بعد تصویر می آید روی مونیتور کوچک کنار ننه. خط کج و معوجی در مونیتور حرکت می کند. خط آرام آرام صاف می شود. دایی رضا ناگهان سرش را بالا می برد و با این کارش همه ی نگاه ها به سمت تلویزیون می رود. صدای بوق ممتدی کل سالن را پر می کند.
2
فردا روزنامه ها تیتر می زنند: «آخرین ننه ی جهان از دنیا رفت.» فردا صفحه ی اول همه ی روزنامه های جهان پر می شود از آگهی های ترحیم برای ننه. از پادشاه عربستان. از طرف رئیس جمهور آمریکا. از طرف جمعی از نمایندگان ونزوئلا. فردا همه ی مسابقات جهان با یک دقیقه سکوت به احترام ننه شروع می شود. فردا یک گروه متخصص مامور بررسی پرونده ی پزشکی ننه می شوند. فردا همه می خواهند ننه در کشور آنها، در شهر آنها، دفن شود. فردا در همه ی جهان، سه روز عزای عمومی اعلام می شود. فردا از طرف سازمان ملل، روز جهانی ننه نامیده می شود.
3
جنازه ی ننه را می گذارند پشت یک وانت. مش باقر کنار راننده نشسته است. دایی رضا سرش را روی سینه ی ننه گذاشته و گریه می کند. دایی رحمان مرتب سرش را می زند به شیشه ی عقب وانت و اشک می ریزد. زن ها را آقای مرادی با پیکانش می آورد. خاله شوکت از شیشه به بیرون خیره شده است. خاله زینت بلند بلند گریه می کند. جواد از خواب بیدار شده و او هم همپای خاله زینت گریه می کند. خاله کبری مدام سرش را تکان می دهد، مدام اشک می ریزد و بعد با آستین لباس پشمی اش اشک ها را پاک می کند.
جنازه ی ننه را می گذارند در اتاق کوچیکه ی خانه اش. بچه های ننه دورش جمع می شوند. خاله زینت جواد را گوشه ی اتاق می خواباند و پای جنازه ی ننه می نشیند. یک دفعه دو دستش را بالا می برد و محکم می کوبد به سرش. بعد تندتر این کار را می کند و تندتر. خاله شوکت و خاله کبری از دو طرف دستهایش را می گیرند. دایی رضا سرش را روی سینه ی ننه می گذارد و اشک می ریزد. صدای گریه و بوی اشک اتاق را پر کرده است. ننه چشم هایش را باز می کند و یکی یکی بچه ها را صدا می زند. بچه ها آرام می شوند. می گوید: «یادتون نره من رو بغل آقاجون خاک کنین.» بعد با لب های خشکیده اش لبخند می زند و دوباره چشمهایش را می بندد.
دایی رحمان زنگ می زند به آقای مرادی که همراه مش باقر رفته است سراغ غسال. آقای مرادی آخرین وصیت ننه را می شنود و به غسال می گوید. غسال همه کاره ی قبرستان ده است. جای تک تک قبرها را می داند. تقریبا همه ی مرده ها را او خاک کرده است. کلاه نمدی اش را کمی بالا می دهد و سرش را می خاراند. با لب های درشتش می گوید: «نچ!»
4
فردا بیانیه های بلند بالایی صادر می شود. در اعتراض به عملی نشدن آخرین وصیت ننه. فردا دادگاه های بین المللی غسال را به اعدام محکوم می کنند. فردا قبرهای کنار آقاجون سخاوتمندانه کوچک می شوند تا ننه بتواند کنار آقاجون بخوابد. فردا ثروتمندترین مردمان جهان، مجلل ترین جواهراتشان را برای ساخت مقبره ی باشکوه ننه و آقاجون هدیه می کنند.
5
بچه های ننه دور جنازه اش جمع شده اند و فقط اشک می ریزند. فرش پوسیده ی اتاق خیس خیس شده است. تلویزیون سیاه و سفید گوشه ی اتاق مداحی را نشان می دهد که با لباس سیاه روضه می خواند: «وای وای وای، ننه جان وای وای وای...» گریه ها شدیدتر می شوند. همه ی مردم دور مداح جمع شده اند و اشک می ریزند. آب از تلویزیون می ریزد توی اتاق. جنازه ی ننه می آید روی آب. آب بالا و بالاتر می آید. بوی کاهگل خیس خورده در اتاق می پیچد. تلویزیون می رود زیر آب. بچه های ننه می روند زیر آب. آب می رسد به سقف. سقف را می شکافد و بالاتر می رود. جنازه ی ننه را هم بالا می برد. بعد پخش می شود سرتاسر جهان. جنازه ی ننه آرام می افتد کنار آقاجون. و آن دو در آغوش هم به خواب می روند.
